व्यंग / विनोद

लग्नसमारंभातली ‘जेवणाची’ मॅरेथॉन लग्न म्हटलं की नातेवाईक, फोटोसेशन आणि नवरा–नवरीचं लक्ष वेधून घेणारे कपडे यापेक्षा जास्त महत्त्वाचं एकच असतं – जेवण! खरं सांगायचं तर, लग्नातले सगळे प्रकार नुसती प्रास्ताविकं असतात, मुख्य कार्यक्रम म्हणजे पंगती. आपल्या गावात लग्न असलं की मंडपापेक्षा जास्त गडबड पंगतीच्या टायमिंगवर होते. “किती वाजता जेवण आहे?” हा प्रश्न नवऱ्या–नवरीपेक्षाही महत्त्वाचा ठरतो.काही तरुण मंडळी लग्नाच्या वेळा विचारतात, पण डोळ्यातल्या चमकातून कळतं – खरं उद्दिष्ट फक्त बासुंदीपर्यंत पोहोचायचं आहे! पंगतीत बसलं की नाट्य सुरू होतं. पहिल्यांदा येतात पापड आणि कोशिंबिरी. एवढ्या ताटात बसतात की वाटतं, आपण लग्नात नाही तर स्पोर्ट्स कॅम्पमध्ये आलोय. मग येतात गरमागरम पोळ्या, भाजी आणि वरचा ‘कडक भात’ – जो कधीच गळ्यात उतरत नाही.पण खरी धावपळ तेव्हा सुरू होते, जेव्हा शेजारी बसलेला काका मोठ्या आवाजात सांगतो – “अहो, आमच्याकडे वरण आलंच नाही!” आणि वेटर पळत सुटतो. बासुंदी आली की पंगतीतलं वातावरण वेगळंच होतं. काही लोक तर वाटीतली बासुंदी प्यायच्या आधीच पुढची ऑर्डर देतात – “आणखी थोडं द्या बरं!”मित्रमंडळींचा प्रकार भारी असतो – एकजण बासुंदी घेतो, दुसरा त्याचं गुलाबजाम उचलतो, तिसरा फक्त आईस्क्रीमवर हल्ला चढवतो. शेवटी ताट उघडं राहतं ते फक्त सांडलेल्या तूपाच्या डागांसाठी! आणि गंमत म्हणजे, लोक मंडपाबाहेर निघताना एकमेकांना विचारतात –“जेवण कसं होतं?”लग्न चांगलं की वाईट याचा निर्णय हा प्रश्न ठरवतो. लग्नाचं यश नवरा–नवरीच्या हसण्यावर नव्हे, तर पाहुण्यांच्या पोटभर जेवणावर अवलंबून असतं. म्हणून पुढच्या वेळी लग्नात गेलात की नुसतं फोटो काढू नका, पंगतीतला स्प्रिंट रन चुकवू नका! 😄