कविता

गाई मोकळ्या चरती गोकुळाच्या अंगणी,कान्हा वंशी वाजवी रंगेल मोकळ्या राणी. गोपिकांच्या हाकेवर दुधाचा दरवळतो सुवास,लहानशा हातांनी कान्हा करी गमती खास. मुरलीच्या सुरांत गोडवा, नजरेत खोडकर भाव,गोपांच्या खेळात मिसळे नंदलाल नवचाव. पायांवर घुंगरं वाजती, धुळीत उमटती ठसे,गोकुळभर आनंद पसरे, हसरे गोड हसे. कधी चोरून माखन खाई, कधी गाईना सांभाळी,लहान बाळकृष्णाची लीलाच सर्वांहून न्यारी. गवळणीतलं कृष्णाचं बालपण हे भक्तीचं आणि निरागसतेचं प्रतीक आहे. या खेळकर आठवणी आजही मनाला आनंद देतात. ही कविता कृष्णाच्या बालपणातील गवळणांच्या गमतीजमतीवर आधारलेली आहे. गोपिकांच्या हाकांनी, वंशीच्या सुरांनी आणि गायींच्या सान्निध्याने सजलेलं ते निरागस वातावरण – भक्ती, आनंद आणि निसर्गाचं सुंदर मिश्रण यातून अनुभवता येतं.

संपत्ती असो वा दारिद्र्य – खरा ठेवा म्हणजे माणुसकी. धन नाही तरही जीवन सुंदर होतं, जर हृदय समृद्ध असेल तर. सोन्याच्या महालातही रिकामेपण दाटतो,झोपडीच्या कोपऱ्यात मात्र प्रेम फुलतं जातो. पैशाच्या ओघात नाती हरवून जातात,अश्रूंच्या सागरातही हास्य उमलतं दिसतं. दारूच्या प्याल्यात श्रीमंतीचा अहंकार,तांदळाच्या दाण्यातही शेतकऱ्याचा संसार. रुपयांच्या ढिगाऱ्यात हृदय वाळून जातं,गरिबीच्या सावलीतही समाधान सापडतं. काचेच्या झुंबरात थंडपणा दाटतो,मातीच्या दिव्यात मात्र उबदारपणा वाटतो

ही कविता प्रेमाच्या गूढतेवर आधारलेली आहे. जणू सकाळच्या पहाटेचा प्रकाश जसा हळूहळू मनाला उजळतो, तसंच प्रेम देखील आयुष्याच्या अंधारात नवी उब, नवा आनंद देतं. पहाटेच्या दवात तुझं हास्य खुलतं,मनाच्या कोपऱ्यात सुर्यकिरणं उतरतात. तुझ्या डोळ्यांतलं स्वप्नं आकाश बनतं,माझं जगणं फुलासारखं हसतं. तुझ्या नजरेत विरलेलं गीत,माझ्या हृदयाला देतं नवं संगीत. हातात हात गुंफला की क्षण थांबतो,वाऱ्यासोबतही वेळ गाणं गातो. शब्द न बोलता मनातलं सांगितलं जातं,प्रेम म्हणजेच निसर्ग आपल्याला गातं. हे बंधन नाही, ही उधळण आहे,प्रेम म्हणजे फक्त जगण्याची चाहूल आहे. प्रेम म्हणजे फक्त दोन मनांची गुंफण नाही, तर जीवनाला नवी दिशा देणारी पहाट आहे.